De impact van plastics op duurzame mondzorg

Mede gestuurd door de wet- en regelgeving op het gebied van hygiëne en infectiepreventie is er binnen de mondzorg een zeer groot gebruik van wegwerpproducten. Daarnaast is er een sterke tendens om de workflow handig en overzichtelijk te maken. Daarbij is het eenvoudiger om gebruikte producten weg te gooien dan herbruikbare producten te gebruiken. Deze producten worden tegen lage kosten in lagelonenlanden geproduceerd, eenmalig gebruikt en vervolgens weer weggegooid. Naast de CO2 uitstoot van productie en vervoer, creëert de verwerking van deze enorme stapel afval veel CO2. Door de veelzijdigheid aan materiaaleigenschappen heeft plastic voor een enorme vooruitgang gezorgd, zoals bij de plastic tandenborstel die heeft gezorgd voor een betere mondgezondheid wereldwijd. Er is echter meer bewustwording gekomen over de negatieve impact van plastic afval op het milieu. Er zijn initiatieven om gebruikte plastic te verzamelen en als grondstof te gebruiken voor nieuwe producten. In de mondzorg is het uitdagend om gebruikte plastics te scheiden en her te gebruiken. Het gebruik van herbruikbare materialen en een circulaire aanpak van productie tot hergebruik zijn daarbij essentieel. Er wordt gekeken naar alternatieve materialen zoals 'biobased plastics' gemaakt van hernieuwbare bronnen zoals maïs, suikerriet of aardappels. Deze bioplastics stoten minder CO2 uit en verminderen de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen. Hoewel bioplastics voordelen bieden, zijn er ook uitdagingen zoals landgebruik en afvalverwerking. Het is belangrijk om producenten aan te moedigen te streven naar duurzame oplossingen en als consument bewust te kiezen voor milieuvriendelijke materialen. Er is nog een lange weg te gaan naar een duurzamere mondzorg, maar met de juiste stappen en mindset kunnen we gezamenlijk bijdragen aan een betere toekomst.

‘Een duurzame wereld moet voorzien in de behoeften van het heden zonder het vermogen van toekomstige generaties om in hun eigen behoeften te voorzien in gevaar te brengen.’ Brundtland Report (1987)

Voor meer informatie over dit onderwerp, bezoek tandarts.nl.